مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و نوروفیدبک بر کاهش نشانه های پیش مرضی اختلال دوقطبی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و نوروفیدبک برکاهش نشانه ­های پیش ­مرضی اختلال دوقطبی بود. در این تحقیق که از نوع نیمه آزمایشی بود، جامعه آماری شامل تمامی دبیرستان­های دخترانه شرق شهر تهران بود. نمونه ­گیری در دو مرحله صورت گرفت. در مرحله اول که با استفاده از نمونه­ گیری تصادفی خوشه ­ای صورت گرفت، از بین 300 پرسشنامه، 27 دانش ­آموز که در تمامی پرسشنامه ­ها نمرات بالاتر از میانگین دریافت نمودند، به مرحله دوم نمونه­ گیری وارد شدند. در مرحله دوم نمونه­ گیری با استفاده از نمونه ­گیری هدفمند تعداد 18 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بود از مصاحبه بالینی ساختاریافته برای تشخیص (SCID) اختلالات محور I، مقیاس تکانشگری بارات (BIS-11) و مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS). نتایج با استفاده از روش تحلیل واریانس آمیخته (Mixed ANOVA) و با استفاده از SPSS نسخه 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بیانگر این بود که اثر تعاملی تکانشگری*گروه (0.007P= و 5.88=(12و4) F) به نفع گروه نوروفیدبک و همچنین اثر تعاملی دشواری در تنظیم هیجان*گروه  (0.026 P= و 4.07=(12و4) F ) به نفع گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی به لحاظ آماری معنادار بود. این یافته بیانگر این است که با در نظر گرفتن نشانه­ های روانشناختی برجسته در هر فرد می ­توان رویکرد درمانی متناسب ­تری بکار برد.